ΩΑ καὶ ΩΤΙΑ!!!

Οἱ λέξεις /aftí/ καὶ /avγó/ εἶναι ἀρκετά δύσκολες γιὰ τοὺς γλωσσολόγους, καθώς ὁ τρόπος ποὺ σχηματίστηκαν ἦταν ἰδιόμορφος. Ἡ λέξη /avγó/ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἔκφραση: τὰ ὠά>ταωά (ἔγινε μία λέξη)>ταuά (τὸ ω /o/ προφέρθηκε ἀνάλφρο ου/u/)>ταγuά (συχνή ἡ προφορά τοῦ /u/ ὥς /γu/ με μετάθεση τοῦ /γ/ [*δὲς ὑαλί>γυαλί] )>ταuγά>ταvγά (μετά ἀπὸ συμφωνική προφορά τοῦ /u/ ὥς /v/ πρὶν ἀπὸ τὸ ἠχηρό σύμφωνο /γ/)>τ᾿ἀvγό (ὁ πληθυντικός ὑποχρέωσε καὶ τὴν ἀλλαγή τοῦ ἐνικοῦ) Στὸ /aftí/ ἔγινε παρόμοια ἀλλαγὴ ἀπὸ τὸν πληθυντικὸ: τὰ ὠτία>/tautía/>/tavtía/>/taftía/> /taftiá/ (φωτία>φωτιά) ἔπειτα μετέβη καὶ σὲ ἐνικό «τ᾿ αfτἰ».

Αὐτὲς οἱ μεταβολές ἔχουν νὰ κάνουν μὲ μία τάση τῆς γλῶσσας κατὰ τὴν ἀλεξανδρινή περίοδο, ποὺ ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἄρσης τῆς προσωδίας, τῆς μουσικότητας ποὺ εἶχε ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Μιλοῦσαν τραγουδιστά, δηλαδή.

Γιὰ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις, ὅλοι οἱ γλωσσολόγοι ὑποστηρίζουν αὐτὴν τὴν μεταβολή καὶ οἱ περισσότεροι ὑποστηρίζουν ὅτι ἐφ᾿ ὅσον ἡ μεταβολή ἔγινε ἐξελικτικὰ καὶ δὲν ἦταν ἐξ ἀρχῆς μὲ δίφθογγο -αυ-, ὥστε νὰ προφερθῇ μὲ δίφθογγο καὶ νὰ γραφῇ ἔτσι (δηλαδή, αὐγό, αὐτί), προτιμότερη εἶναι ἡ ἁπλή γραφή (δηλαδή, ἀβγό, ἀφτί).